Parkinson Hastalığı, beynimizdeki dopamin salgılayan hücrelerde hasar olması sonucunda ortaya çıkmaktadır. Lakin bu hasarın neden ortaya ve nasıl ortaya çıktığı günümüzde bilinmemektedir. Bir düşünceye göre yatkınlık ve çevresel faktörlerin birlikte bu hastalıkta rol oynadığı ileri sürülmektedir. Lakin bu konuda çalışmalar sürmekte ve henüz kesin bir kanıt bulunamamıştır.

Gizli ve yavaş ilerleyen bir hastalık olduğu için uzun süre farkında olamayabilirsiniz. Genelde ilk belirti bir vücut yarımında ya da elde istem dışı titremedir. Hastanın daha önceki yılları incelendiğinde öne eğik durma ya da yürürken kolunu sallamama gözlemlenebilir. Temel olarak hastada istem dışı titreme görülmektedir. Parkinson hastalarının çoğunda bu titreme vardır. Dinlenme durumunda dahi titreme devam etmektedir. Tabi ki her titreme Parkinson belirtisi olmayabilir. Günlük rutin işler sırasında sinir, heyecan gibi durumlarda titreme olmaktadır. Bu normal bir durumdur. Bir diğer belirti hareketlerde istem dışı bir şekilde yavaşlamadır. Hasta günlük işlerini yaparken çok zorlanır. Bir tarafa dönerken, yemek yerken yavaşlama söz konusudur ve bunlar güçlükle yapar. Kişi Doktor tarafından muayene edildiğinde Doktor kasların sert olduğunu görür. Normalde kişi gevşemiş haldeyken kasların da gevşemesi gerekir fakat Parkinson hastalarında kas her zaman gergin bir şekildedir.

Titreme yüzünden kişinin yazdıklarının okunamaması, birden küçük yazmaya başlamak, yürürken ayakları yere sürmek, yavaş yürümek, vücudun öne doğru eğik bir şekilde durması, depresyon, sıkıntılı ruh hali, yutma zorluğu, konuşma bozukluğu, kas ağrıları, kısık sesle ve donuk konuşmak, terleme, hipotansiyon (Tansiyon düşüklüğü), yürürken kolların sallanmaması gibi belirtilerdir. Bunlardan herhangi biriyle karşılaşmışsanız ve bu rahatsızlık sürekliyse doktorunuza başvurmakta gecikmeyin.

Bu hastalığa bir tanı koymak için belirlenmiş herhangi özel bir yöntem bulunmamaktadır. Laboratuvar ya da röntgen sonucu da bunun anlaşılması pek mümkün olmamaktadır. Lakin Uzman bir nörologun hastadan ve hastanın yakınlarından aldığı bilgiler, ayrıca yaptığı muayene sonucu tanı koyabilmektedir. Parkinson hastalığına çok benzeyen ve Parkinsonizm altında toplanan rahatsızlıklarla çok benzer olduğu için tanı koyarken çok dikkat edilmesi gerekir. Kullanılan bazı ilaçlar, beyindeki bir tümör, damar hastalıkları da benzer sorunlara yol açabilmektedir.

Tedavinin amacı en öncelikle hastayı aktif bir şekilde kendi işini yapabilmesini günlük yaşamını zorlanmadan devam ettirmesini sağlamaktır. Yapılan tedavi sonucu hastanın her şeyi düzelecek diye bir şey söz konusu değildir. Çünkü Parkinson hastalığında sınırlı sayıda ilaç çeşidi kullanılmaktadır. Tedavi sırasında bu ilaçların oluşabilecek yan etkilerini belirleyip ortadan kaldırmak oldukça önem arz etmektedir.

Her ne olursa olsun ilaçların yan etkisine rastladığınızda ne ilacı bırakın ne de doktorunuzu değiştirin. İlacı bırakmak yanlıştır çünkü hastalık belirtileri tekrar ortaya çıkacaktır. Doktor değiştirmek de yanlıştır çünkü tedavisi uzun süren bir hastalık olduğundan doktorun tekrar hastalığın seyri ve gelişimi hakkında bilgi sahibi olması oldukça zaman isteyecektir. Bu da sizin için zaman kaybıdır. İlaç tedavisiyle titreme, kas sertliği, hareketlerdeki yavaşlığın düzelme ihtimali oldukça yüksektir. Tamamen iyileşmese de mutlaka azalmasını sağlayacaktır. Bunun yanında donuk yüz ifadesi, konuşma bozukluğu, terleme, yazma bozukluğu gibi sorunlar da iyileşebilir. Tedavi de önemli bir başka nokta psikolojik olarak hastanın kaybettiklerini hastaya tekrar kazandırmaktır. Parkinson tedavisinde aile ve hekimin bir arada çaba göstermesi hastanın kendisini daha iyi hissetmesini sağlamaktadır ve de hastanın yaşam standartlarını arttırmaktadır.

Diyetin Parkinson hastalığını tamamen düzeltmesi söz konusu değildir. Fakat dengeli beslenme sağlık açısından faydalı olacaktır. Ameliyat ilk tercih değildir. Fakat hastalık ilaç tedavisiyle iyileşmiyorsa uygulanabilir. İki tip tedavi yöntemi vardır. Hastaya anestezi yapılır sonra kafatasına bir delik açılır ve gereken bölgedeki hücrelerde hasar yapılır. İkinci yöntem gereken yere bir elektrod takılır lakin bu sefer hasar yapılmadan gerçekleşir. Köprücük kemiğinin altına yerleştirilen bir uyarıcıyla bu elektrod kontrol edilmektedir. Hasta bu aleti mıknatısla açıp kapatabilmektedir. Açtığında hastalığın görülmez, kapattığındaysa tekrar oluşmaktadır.

Bir şeyi unutmamak gerek her hastaya aynı tedavi uygulanamaz. Hastanın yaşına, maddi gücün verdiği imkâna, hastalığın hangi döneminde olduğuna, hastada görülen belirtiye göre farklı tedavi uygulanmaktadır.